بر بال فرشته ها نيكادل

مادرم پنجره ها قاب نگاهت شده اند انتظار ، ديدگان خيست را ... به تماشا مي نشيند ! آنگاه كه نگاهت امتداد يك رؤياست ! و اشك... بدرقه راه چكاوكهامان . سروده : بابا دي 1390 ...

:: نشاني من :: نشاني از تو ندارم اما نشاني ام را براي تو مي نويسم ; در عصرهاي انتظار به حوالي بي كسي قدم بگذار ! خيابان غربت را پيدا كن و وارد كوچه پس كوچه هاي تنهايي شو ! كلبه غريبي ام را پيدا كن كنار بيد مجنون خزان زده ، و كنار مرداب آرزوهاي رنگي ام در كلبه را باز كن و به سراغ بغض خيس پنجره برو ! حرير غمش را كنار بزن ! مرا مي يابي در انعكاس خميده پنجره ها مرا مي بابي در امتداد نگاه معصومانه ات كه بي نشان تو بغض كرده ام .       ...

ديروز كه به سراغت آمدم چهره ات غمگين بود سرد بودي مثل يك پائيز زرد خش خش برگ درختان دلت پيدا بود خواب مي رفت يك كلاغ روي ديوار دلت كودكي بازيكنان روي چارچوب نگاهت مي رفت عابري هم تنها خاطراتش را براي دل تنگت مي خواند و تو تنهايي خود را در دل زمزمه كردي تا صبح كوچه ديروزم ...! چهره ات غمگين است دست لرزان تنت گريان است و تو در انديشه فصل بهار سردي تلخ زمستان را عبور خواهي كرد كوچه ام ، گرياني ؟ از من و از ما و از اين غصه طولاني ؟ كوچه ام گرياني ؟ كه چنين زار رهايت كردم ؟ و چنين بي كس و تنها در اينجا ماندي ؟ كوچه ام حرفي بزن كه چرا ... ديگر آواز نمي خواند سار ؟ ...

ديروز كه اشك نگاه مهربانش را پر كرده بود و دلش براي كودكان ديروزش تنگ آنگاه كه وقت دلكندن بود من چه حزن آلود مي بستم درها را  و نگاهش را در پس ديوارها رها مي كردم ديروز كه با دستان پر مهرش وداع گفتم ديدگانم پر بود از خاطرات شيرين گذشته خاطرات كوچه اي پر از بودن و مملو از بازيهاي كودكانه ام خاطرات بيدهاي بلند حياطمان خاطرات باغچه كودكانه ام ديروز كه نگاهش در نگاهم گره مي خورد دلم هواي بغض مي كرد و ديدگانم پر مي شد از حسرت بودن و اشك در چشمانم حلقه مي زد ديروز نگاه مهربانت مي گفت بمان و از درون ديدگانم دور نشو ديروز... كه اشك نگاهت را پر مي كرد... سروده : بابا دي 1390   ...

از مرز خواب مي گذشتم سايه تاريك يك نيلوفر روي همه اين ويرانه ها فرو افتاده بود ... كار ما شايد اين است كه ميان گل نيلوفر و قرن پي آواز حقيقت باشيم . دكتر علي شريعتي ...